Platform toerisme Landerd                                              lees meer >>>         
In onze streek de Maashorst is veel te beleven.           lees meer >>>       

De geschiedenis van recreatieoord " Parcival "

In 1964 is de familie Smorenburg begonnen met Camping Marga. Al gauw nam de heer van Well deze camping over. Veranderingen vonden toen nog niet plaats. Pas in 1970 kwam mijn vader Charles Veerkamp in het bezit van deze camping. De naam werd gewijzigd in Recreatieoord “Parcival” en de camping werd geheel opgeknapt. Nieuwe toiletgebouwen werden geplaatst. Door de campinggasten zelf werd in 1973 een prachtig groot zwembad aangelegd.

Le café Parcival is gehuisvest in een oude boerderij die als dusdanig ook dienst heeft gedaan. Al snel werd besloten van het pand een kantine te maken. Deze was toen nog in twee ruimtes verdeeld. Later, ca. 1973, is deze voormalige boerderij verbouwd tot een grote ruimte, een keuken werd aangebouwd en in 1974 kwam de grote zaal tot stand, waar in de zomer regelmatig op zaterdagavond gezellig gefeest wordt door jong en oud. Eind 1999 werd Recreatieoord Parcival aan ons overgedragen en heb ik met mijn gezin het vertrouwen en de eer gekregen om de geschiedenis van “Parcival” voort te zetten. Zo’n park leiden kun je niet alleen daar moet het hele gezin achter staan. Uiteraard hopen wij (Manuela en Joep) dat later in ieder geval één van onze kinderen de fakkel wil overnemen …

De jaarlijks terugkerende zeskamp in de maand juli is een groot succes. Iedereen bereidt zich hierop uiterst serieus voor om voor zijn team toch vooral het beste resultaat te bereiken. ’s Avonds is er ter afsluiting traditioneel de playbackshow met prijsuitreiking. Voor deelnemers en toeschouwers telkens weer een grandioos feest. Natuurlijk zijn er in le café Parcival ook diverse snacks te krijgen.

Zoals u ziet reden genoeg om eens naar le café Parcival te komen om er een gezellige avond te hebben en U door ons zeer vriendelijk personeel te laten bedienen. Ons streven is het al onze gasten dusdanig naar de zin te maken dat ze het niet bij één bezoek zullen laten, maar dit tot regelmatig terugkerende gebeurtenis zullen maken.

De geschiedenis van ridder " Parcival "

Parcival werd door zijn moeder Herzeloide meegenomen naar een afgelegen plek in het woud. Herzeloide wilde haar zoon Parcival zonder wreedheid en slechte dingen laten opgroeien. Parcival z’n gedachten v.d. wrede wereld vervaagden met de tijd. Hij werd een sterke, soepele bruine kerel. Om de zoveel tijd kwam er een boswachter bij hun langs. De boswachter ging dan urenlang met Herzeloide fluisteren. Parcival kreeg op een dag v.d. boswachter een pony. Ook kreeg hij een keer een speer met een ijzeren punt! (wat hij nog nooit gezien had). Hij galoppeerde zo dagenlang het gebied door. Hij had zo een eenvoudig en overzichtelijk leventje.

Na 17 winters was Parcival een echte kerel geworden. Hij had spieren van staal. Op een ochtend hoorde hij plotseling doffe geluiden van hoeven. Toen zag hij opeens een hemels wit gestalte op een hemels wit paard zitten. Parcival dacht eerst dat die ridder god was of misschien een engel. Hij winst niet wat dit alles was, dus stelde hij de witte ridder alle vragen die je maar kon bedenken. De witte ridder bleef kalm en beantwoorde alle vragen. Parcival was vol van de witte ridder. Zo besloot hij om ook ridder te worden en dus bij zijn lieve moeder weg te gaan.

Herzeloide probeerde Parcival nog te dwarsbomen, door hem zo lelijk mogelijke kleren mee te geven. Ze maakte van graanzakken zijn kleren en nog een hoedje voor hem. Zo hoopte Herzeloide dat hij door de wrede wereld zou worden vermorzeld en dan terug zou keren. Hij kreeg nog een paar wijze raden van
zijn moeder voordat hij de wijde wereld iintrok: - Gedraag je vriendelijk tegenover iedereen - Luister goed naar de raad van oude wijze mannen - Je mag alleen een jonkvrouw haar ring aannemen en een kus geven.

Parcival kwam de 2^e dagreis bij een grote tent. Hij ging daar naar binnen en zag een beeldschone jonkvrouw. Hij begroette haar zoals zijn moeder had gezegd net een kus en pakte (zonder te vragen) de zilveren rink van de jonkvrouw. De jonkvrouw was te bank om de ring terug te vragen en gelukkig was er niemand in de buurt. Parvical ging na daar gegeten te hebben al snel verder op weg naar Koning Arthur.

Dagenlang was hij onderweg, maar uiteindelijk bereikte hij de ronde tafel waar Koning Arthur aan zat. De deuren van de zaal stonden wijd open. Parcival ging met z’n pony naar Koning Arthur toe. Doordat het zo rumoerig was merkten ze hem pas op toen de pony z’n snuit bijna op de schouders van Koning Arthur rustten. Iedereen in de zaal lachte hem uit, behalve de Koning. Koning Arthur zag wel wat in Parcival. Er werd gezegd dat de jonkvrouw pas zou lachen als ze de ridder zou zien die de beste van de wereld zou zijn. Toen ze lachte kwam er een Rode Ridder binnen. De Rode Ridder beledigde en daagde de ridders van Koning Arthur uit en nam een gouden beker mee die ze dan moesten ‘terughalen’. Echter vond Koning Arthur dit geen adelijk bloed waardig (de Rode Ridder had al vele ridders verslagen) en liet Parcival dus de Rode Ridder uitdagen. Toen Parcival bij de Rode Ridder was aangekomen op de afgesproken plaats, stootte de ridder hem van zijn paard. Parcival was zo boos dat hij zijn speer naar de ridder toegooide. De speer kwam precies in de ooggaten van de helm en de Rode Ridder was opslag dood. Er was een schildknaap in de buurt die Parcival hielp het schild van de Rode Ridder aan te doen en hem op het paard van de Rode Ridder te zadelen. Ook bracht de schildknaap de gouden beker terug naar Koning Arthur en kreeg de pony en speer van Parcival. Parcival ging toen de wijde wereld in om een ridder van Koning Arthur te worden.

Na een alge tijd rondzwerven op zoek naar avontuur kwam hij bij een grote burcht aan. Hij werd als een heer door de burgers ontvangen. De Heer Gornemant van de burcht was maar al te blij te zien dat de Rode Ridder verslagen was. De Rode Ridder had namelijk de enige zoon van de Heer Gornemant vermoord. Parcival vroeg aan Gornemant of hij hem de zwaardkunst kon leren. Zo gezegd zo gedaan kreeg Parcival het zwaard vechten onder de knie. Hij was de snelste leerling van allemaal en versloeg al snel de meest ervaren ridders. Hij praatte ’s avonds uren met de Heer Gornemant. Gornemant begon Parcival langzamerhand als zijn (verloren) zoon te zien. Gornemant gaf Parcival de wijze raad dat hij niet te veel vragen moest stellen. Dit leventje ging Parcival al snel vervelen en nam dus afscheid van Gornemant om de wijde wereld in te trekken.

Na een lange reis, met het steeds woester wordende land, kwam hij bij een versterkt stadje met een burcht aan. Toen de deuren van de burcht open gingen, kwamen uitgehongerde bedienden hem toegelopen (de burcht en stad was helemaal uitgehongerd door de vele plunderingen). Hij werd naar koningin Gunnevier boven in de burcht gebracht en zag haar huilen. De koningin vertelde dat het land geplunderd was door Clamides. Ze vertelde dat Clamides eiste dat zij zijn vrouw zou worden, wat de koningin natuurlijk niet wilde. Clamides zou de burcht bestormen en de koningin tot zijn vrouw maken. Parcival werd die avond smoorverliefd op de koningin en de koningin op Parcival. De volgende dag stond Clamides met een groot leger voor de burcht om de burcht te veroveren en de koningin mee te nemen. Parcival kon dit niet toezien en vocht dus met hen mee. Als er tijdens de bestormingen ergens een te grote aanval zou komen, kwam Parcival en sloeg dan de aanval van hun af. Clamides werd zo boos dat hij een 2 gevecht aanging met Parcival, die hij natuurlijk won. Clamides werd naar zijn eigen land teruggestuurd en moest al het geplunderde voedsel etc. weer teruggeven aan de koningin. Hoewel Parcival smoorverliefd was op koningin Gunnevier ging hij weer verder de wijde wereld in.

Tijdens de oneindige reis werd het land steeds dooier en triester. Uiteindelijk zag hij 2 mannen die aan het vissen waren. Één van de mannen was de “visserkoning”. Hij werd door de visserkoning door een bergpaadje naar een groots gebouw/burcht gebracht. Hij ging met de visserkoning eten. Tijdens het eten kwam er een lans aan, waarvan de punt met bloed was. Niet lang daarna kwam er een Graal langs die zo glanzend was als de zon. De visserkoning zei dat hij een ongeneeslijke kwaal had. Maar ondanks dat Parcival heel nieuwsgierig was stelde hij geen vragen. Hij had in zijn gedachten de “wijze raad” van Gornemant. De volgende ochtend toen hij wakker werd was iedereen, behalve zijn eigen paard, verdwenen. Hij besloot om maar verder te gaan.

Het landschap werd steeds triester en na een lange reis kwam hij eindelijk een huisje tegen bij een waterbron. Het was een pasgebouwd kluizenaarshuisje. De kluizenaar vroeg waar hij vandaan kwam. Hij vertelde het verhaal van de Graalburcht. De kluizenaar zei toen dat hij verdoemd zou zijn, omdat hij geen vraag had gesteld aan de Graal. De kluizenaar vertelde ook het trieste nieuws van Herzeloide (de moeder van Parcival) was overleden aan de eenzaamheid. De kluizenaar deed nadat ze dit gezegd had snel het raam dicht en Parcival kont tevergeefs roepen, maar ze deed niet open. Zodoende ging Parcival nog verder de wijde wereld in.

Parcival kwam bij een brede snelstromende rivier. Hij zag een jonkvrouw aan de overkant die hem om hulp riep. Zodoende moest hij als ridder zijnde koste wat kost naar de overkant. Toen hij op het nog iets te grote oversteekje sprong, werd hij door het water meegesleurd en was bijna verdronken. Toen hij aan land was gekomen met zijn paard, wachtte een Zwarte Ridder hem op. Hij overwon hem en werd vriendelijk door de jonkvrouw ontvangen. Hij ging als snel naar bed. Het was een vreemde kamer door de meer dan 100 luikjes in de muren. Toen hij met harnas en al op het bed ging zitten om even bij te komen kwamen uit alle luikjes pijlen die op zijn harnas gelukkig afkaatsten. Toen kwam er een reusachtige leeuw naar binnen die hij doormidden sloeg. Toen hij dit alles doorstaan had, vertelde een bediende dat dit de listen van de jonkvrouw waren. De jonkvrouw wrok zich op alle passerende ridders. De jonkvrouw zou hier nu mee stoppen en wilde Parcival niet meer zien, zodoende ging Parcival weer verder de wijde wereld in.

Parcival was na 4 dagen in de brandende hitte uiteindelijk bij de kust aangekomen. Hij zag een “wazig/droomachtig” schip aan land komen. Er kwam een beeldschone jonkvrouw uit het schip die hem koste wat het kost wilde verleiden. Parcival liet zich echter niet verleiden en toen de beeldschone jonkvrouw dat merkte veranderde ze weer terug in een lelijke heks. De heks ging zo snel ze kon met het schip ervandoor.

Parcival leverde nog vele veldslagen en werd steeds beroemder. Op een dag kwam hij Lancelot de Witte Ridder tegen! Ze hadden veel over elkaar gehoord en wilde van alles vertellen, totdat er een schildknaap aankwam en vertelde dat Koning Arthur door de Ieren gevangen genomen was. Ze gingen zo snel mogelijk naar de burcht toe. Daar aangekomen waren de Ieren en de Ierse koning al hun tenten aan het opzetten. Dit vond Parcival het beste moment om aan te vallen. Alle mannen maakten zich klaar en voelen toen aan. De aanval was geslaagd, zelfs de Ierse Koning hadden ze te pakken gekregen. Ze ruilden ( als het ware) de Ierse Koning voor Koning Arthur . Koning Arthur liet meteen een groot feest voorbereiden, voor de dapperste ridder Parcival.

Toen het feest begon werd Parcival tot Ridder geslagen. Net toen dit gebeurd was kwam er een heks binnen die een vloek over hem uitsprak, omdat hij niet de vraag over de Graal had gesteld. Parcival ging toen met vast wil op zoek naar de Graalburcht, die hij moest vinden!

Lange tijden zwierf hij rond, meer dan 60 ridders had hij verslagen en naar Koning Arthur gestuurd. Uiteindelijk begon hij te realiseren dat je niet op de Graal kan “jagen, maar dat je het ‘m waard moet zijn. Toen steeg hij bij een kluizenaarshuisje af om voor het eerst in 5 jaar een gesprek te houden.

Parcival vond de kluizenaar aardig en vertelde hem zijn hele levensverhaal. De kluizenaar vertelde Parcival dat zijn probleem was dat Parcival te eerzuchtig was. Ook zij hij dat Parcival maar weer beter verder kon gaan in de hoop dat hij de Graalburcht nog een keer zou tegenkomen. En zo reed Parcival dus verder de wijde wereld in, op het geluk dat hij nog een keer de Graalburcht zou tegenkomen.

Wij vonden op het internet nog een oude ansichtkaart uit 1982. Heeft U nog oud materiaal laat het ons weten.